Kto napisał tę księgę?

Autorstwo Listu do Hebrajczyków wciąż pozostaje tajemnicą. Już Orygenes, jeden z największych uczonych we wczesnej historii Kościoła, nie był w stanie rozstrzygnąć tej kwestii. Na przestrzeni wieków pojawiło się kilka teorii na temat autorstwa listu, każda z nich budzi jednak pewne wątpliwości.

Większość Kościołów we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego uważała, że to Paweł napisał ten list, co spowodowało, że bardzo wcześnie został przez nie włączony do kanonu. Tego zdania był również Klemens Rzymski, który pisząc pod koniec I wieku list do Kościoła w Koryncie, w znacznej mierze opierał się na Liście do Hebrajczyków. Jednak wielu członków Kościoła zachodniego powątpiewało w autorstwo Pawła. Brano pod uwagę autorstwo Łukasza, Barnaby, Apollosa, a nawet samego Klemensa. Jednak fakt, że nie znamy autora tej księgi nie powinien w żaden sposób podważać jej autorytetu. Pod względem teologicznym List do Hebrajczyków wiele wnosi do kanonu biblijnego; od końca I wieku czerpano z niego jako z Pisma Świętego; chrześcijanie od dwóch tysięcy lat konsekwentnie uznają, że pochodzi z Bożego natchnienia, a tym samym jest księgą kanoniczną

W jakich okolicznościach powstała?

Silnie żydowski charakter Listu do Hebrajczyków pozwala określić datę jego powstania na lata 64-69 po Chrystusie. Znamienne jest to, że księga w żaden sposób nie wspomina o zniszczeniu Świątyni w Jerozolimie w 70 roku, zaś autor napisał ją tak, jakby system składania ofiar wciąż obowiązywał (Hbr 10,1-2.11). List zawiera niezliczone nawiązania do żydowskich obyczajów oraz do Starego Testamentu i przypuszczalnie był adresowany do społeczności wierzących w Chrystusa Żydów – najprawdopodobniej mieszkańców Rzymu.

Dlaczego List do Hebrajczyków odgrywa tak ważną rolę?

List do Hebrajczyków jasno określa kapłańską rolę Chrystusa w życiu wierzących. Jezus jest Synem Bożym, a zarazem w pełni Człowiekiem – dzięki swojej kapłańskiej posłudze otwiera ludziom drogę do Ojca w niebie poprzez modlitwę (Hbr 4,14-16). Kapłaństwo Jezusa stoi ponad starotestamentowym kapłaństwem Aarona, ponieważ jedynie poprzez Niego możemy dostąpić wiecznego zbawienia (Hbr 5,1-9). Co więcej, poprzez to, że ofiarował samego Siebie jako bezgrzeszną ofiarę za grzechy ludzi, Jezus stał się wiecznym i doskonałym Najwyższym Kapłanem, stojącym ponad wszystkimi innymi duchownymi (Hbr 7,24-26; 9,28).

Jakie jest główne przesłanie księgi?

List do Hebrajczyków wyraźnie pokazuje, że Jezus Chrystus przewyższa wszystkich ludzi, stojąc ponad wszelkimi dążeniami, zamierzeniami i nadziejami, ku którym skłania się ludzkie serce.

Przedstawia obraz Jezusa jako stojącego ponad aniołami, przynoszącego ludzkości lepsze życie dzięki zbawieniu, oferującego pewniejszą nadzieję niż to, co mogło obiecać Prawo Mojżeszowe, będącego doskonalszą niż byki i kozły ofiarą za nasze grzechy oraz zapewniającego lepsze dziedzictwo w niebie tym, którzy w Niego uwierzą (Hbr 1,4; 6,9; 7,19; 9,23; 10,34). Jezus naprawdę przewyższa wszystkich.

To przesłanie o wyższości Jezusa miało szczególne znaczenie dla chrześcijan pochodzenia żydowskiego mieszkających w Rzymie, których dotykały w tym czasie prześladowania wszczęte przez Nerona. Z tego powodu wielu z nich rozważało powrót do Prawa Mojżeszowego. Autor listu zapewnia tych żydowskich chrześcijan, że chociaż stoją w obliczu cierpienia, podążają właściwą drogą, powinni więc na niej wytrwać.

Jak to odnieść do siebie?

Starożytni stworzyli bożki wyrzeźbione z drewna lub kamienia. Współczesne społeczeństwo zrezygnowało z tamtych bożków na rzecz nowych – wymyślnych gadżetów, bogactwa, przyjemnego życia, a nawet własnych dzieci. Ludzie byli i są świadkami bądź uczestnikami niepohamowanego bałwochwalstwa stawiającego jakiś przedmiot lub osobę na miejscu jedynego prawdziwego Boga. Jakim bożkom ty oddajesz cześć w swoim życiu?

List do Hebrajczyków jasno pokazuje, że tylko jedna Osoba zasługuje na pierwsze miejsce w naszym życiu. Stawiamy na piedestale naszą karierę, bałwochwalczo pokładamy nadzieję w naszych dzieciach, tymczasem Jezus proponuje nam wyższą pozycję, najlepszego Kapłana, najpewniejsze przymierze, najpełniejszą nadzieję i najlepszą ofiarę.

Tylko wtedy, kiedy oddamy Jezusowi należne Mu miejsce, wszystko inne w naszym życiu znajdzie się tam, gdzie powinno.