Nigdy nie zapomnę nocy, w którą umarł mój tata. Opuścił ziemię tak, jak żył. Cicho. Łagodnie. Z godnością. Bez żądań, ostrych słów czy nawet grymasu niezadowolenia. Oddał się – zmęczony, kruchy, pokorny – w oczekujące go ramiona Zbawiciela. Śmierć, samolubny i przeklęty wróg człowieka, wygrała kolejną bitwę.
Czytaj dalej→
