Kto napisał tę księgę?

Materiał, jaki tu znajdujemy, został zaczerpnięty przez żydowskiego kronikarza w okresie po niewoli babilońskiej z różnych źródeł dokumentujących dzieje Izraela. Nie znamy imienia autora i do dziś jego tożsamość pozostaje zagadką, chociaż sugeruje się, że mógł być nim Ezdrasz. Księgę spisano na podstawie źródeł urzędowych i zapisków osób nie związanych z dworem królewskim. Tak jak zaznaczono w poprzednim rozdziale, 2 Księga Kronik początkowo stanowiła całość z 1 Księgą. Rozdzielono je dopiero około 200 r. przed Chr., kiedy powstała Septuaginta, przekład Starego Testamentu na język grecki.

W jakich okolicznościach powstała?

2 Księga Kronik obejmuje okres od objęcia tronu przez Salomona (971 r. przed Chr.) do uprowadzenia do Babilonu mieszkańców Królestwa Judy, w 586 r. przed Chr. Uwaga autora skupia się na królestwie południowym. Zależy mu bardziej na ukazaniu dziejów dynastii Dawida, która sprawowała rządy w Judzie, niż na szczegółowym przedstawieniu historii północnego królestwa. Na pierwszy plan wysuwają się kwestie związane z posługą kapłańską, co w naturalny sposób wiąże się z pozycją Jerozolimy – miejsca, gdzie znajdowała się świątynia.

Księga powstała przypuszczalnie w V wieku przed Chr., "po powrocie z wygnania części Izraelitów. Choć wracali z planami odbudowy świątyni i ponownego zasiedlenia całej ziemi świętej, szybko okazało się, że muszą raczej walczyć o przetrwanie"¹. Ostatecznie Żydzi zdołali odbudować świątynię, ale na odzyskanie i zagospodarowanie całej ziemi niegdyś należącej do Izraela brakło sił i środków. W takich okolicznościach powstała kronika dziejów Izraela dokumentująca lata jego świetności i późniejszego upadku. Miała ona stanowić świadectwo błogosławieństw, które sprowadzili na kraj przywódcy z dawnych czasów – w nagrodę za wierność Bogu i Jego Prawu.

Dlaczego 2 Księga Kronik odgrywa tak ważną rolę?

Księgę otwiera opis wydarzeń związanych z wstąpieniem Salomona na tron zjednoczonego państwa (2 Krn 1). Następnie dowiadujemy się o budowie wspaniałej świątyni w Jerozolimie, na podstawie wytycznych, jakich Bóg udzielił jeszcze Dawidowi. Sześć spośród dziewięciu rozdziałów poświęconych Salomonowi opisuje prace nad budową świątyni – zadanie to było mu przeznaczone od dnia jego narodzin (2 Krn 2-7).

Kiedy pod rządami syna Salomona, Roboama, królestwo uległo podziałowi, Lewici z całej ziemi izraelskiej stanęli po stronie owego władcy i przybyli do Jerozolimy, by tutaj dalej pełnić swoją posługę (2 Krn 10,1-19). Jednakże władcy Judy również dali się wciągnąć w trend prowadzący od sprawiedliwości do odstępstwa. Niektórzy z nich byli całkowicie zdegenerowani – lekceważyli zupełnie Prawo Boże i prowadzili naród do najgorszych grzechów. Kilku królów, podobnie jak Salomon, zaczęło bardzo dobrze, by z upływem czasu odejść od Boga. Inni, jak na przykład Manasses, szybko zeszli na złą drogę, ale w ostateczności okazali skruchę (2 Krn 33,1-25). Jeszcze inni, jak Ezechiasz czy Jozjasz, doczekali się godnego miana tych, który "czynili to, co słuszne w oczach Pana" (2 Krn 29,2; 34,2). Cała 2 Księga Kronik to świadectwo tego, że wierność jest nagradzana, zaś bunt wobec Boga zasługuje na sąd.

Miłośnika historii z pewnością ucieszą liczne wzmianki na temat władców znaczących państw z tamtego czasu. Są tu wspomniani królowie Asyrii, Tiglat-Pileser oraz Sennacherib, król Babilonu, Nabuchodonozor, oraz inni władcy i dowódcy należący do narodów, które odegrali jakąś rolę w politycznych dziejach Judy.

Jakie jest główne przesłanie księgi?

Żydzi w okresie po niewoli babilońskiej potrzebowali sobie stale na nowo przypominać, kim był ich Bóg i w jaki sposób postępował ze swoim ludem. Najlepszym na to sposobem była lekcja historii. "Na podstawie historii Judy autor pokazuje, że Bóg błogosławi swojemu ludowi, jeśli tylko dochowują Mu wierności i z serca oddają Mu cześć"².

Inny biblista stwierdził:

Historia ta jest wezwaniem do uwielbienia i zaproszeniem do nadziei. Jeśli zmagający się z trudnościami Żydzi postawią Boga na pierwszym miejscu, tak jak w przeszłości czyniły to posłuszne Mu pokolenia, Bóg z pewnością da dowód swojej wierności. Linia Dawida na powrót zasiądzie na Syjonie, a Królestwo Boże zapanuje na całej ziemi³.

Jak to odnieść do siebie?

Historia miała odświeżać pamięć Izraelitów. Podobną rolę może pełnić i dzisiaj. Czy pamiętasz chwile, kiedy Bóg w szczególny sposób ci błogosławił? Takie wspomnienia same w sobie są błogosławieństwem, a także zachętą do trwania w wierze i nadziei.

Jeśli trudno ci przypomnieć sobie zdarzenia, kiedy Bóg zaingerował w twoje życie, zacznij prowadzić dziennik duchowy. Notuj w nim swoje modlitwy, a po czasie zaznaczaj, w jaki sposób Bóg na nie odpowiedział. Niech to będzie twoja osobista kronika Bożego działania. Bóg wzywa nas, byśmy pamiętali o Jego dziełach – po to, by nigdy nie brakło nam powodów, by Go wielbić i żyć nadzieją na przyszłość.