Kto napisał tę księgę?

Autor tej księgi, Jan, czterokrotnie wymienia swoje imię (Ap 1,1.4.9; 22,8). Chrześcijanie od wieków niemal jednogłośnie uznawali, że jest nim Apostoł Jan skazany przez władze na wygnanie na wyspę Patmos za głoszenie Ewangelii w Azji.

Tytuł tej księgi pochodzi od greckiego słowa apokalypsis (ἀποκάλυψις) – oznaczającego odsłonięcie czy też ujawnienie czegoś, co pozostaje zakryte. Doskonale oddaje on charakter tej księgi poświęconej ukazaniu wydarzeń, jakie ma przynieść przyszłość.

W jakich okolicznościach powstała?

Apostoł Jan napisał tę księgę około roku 95, przebywając na wygnaniu na wyspie Patmos. Zaadresował ją do siedmiu Kościołów Azji Mniejszej – w Efezie, Smyrnie, Pergamonie, Tiatyrze, Sardach, Filadelfii i Laodycei. Ponieważ Jan – i wcześniej, i później – przez wiele lat pracował w Efezie, było czymś naturalnym, że chciał przekazać otrzymaną wizję Kościołom znajdującym się pod jego bezpośrednią opieką i wpływem. Do każdego z nich skierował odrębne przesłanie (rozdziały 2 i 3), po czym opisał wizję przyszłości, jaką otrzymał od Boga.

Dlaczego Apokalipsa odgrywa tak ważną rolę?

Apokalipsa przedstawia nam najbardziej klarowny w całej Biblii obraz czasu ucisku, podając wiele szczegółów tych przerażających wydarzeń (rozdziały 4-18). Czas ucisku będzie okresem sądu, kiedy ludzie, którzy po Pochwyceniu Kościoła, wskutek braku wiary, pozostali jeszcze na ziemi, doświadczą ogromnych cierpień. Jan przedstawia ten sąd za pomocą serii 21 wydarzeń zapoczątkowanych przez złamanie 7 pieczęci, zadęcie w 7 trąb oraz wylanie zawartości 7 czaszy. Ten wielki sąd nad grzeszną ludzkością oddaje powagę, z jaką Bóg traktuje grzech – będzie się On domagał zapłaty od tych, którzy nie są obmyci krwią Jezusa Chrystusa.

Jakie jest główne przesłanie księgi?

Apokalipsa podaje wiele szczegółów dotyczących okresu ucisku (co prawda wyrażonych za pomocą języka symboli), jednak dopiero cztery ostatnie rozdziały zawierają jej ogólne przesłanie. Rozdziały 19-22 przedstawiają przyszły triumf Chrystusa nad siłami zła i stworzenie nowego świata dla odkupionych. Księga (podobnie jak i świat) kończy się ostatecznym zwycięstwem prawdy, dobra i piękna.

Większość spośród 66 ksiąg Biblii ukazuje świat pogrążony w głębokim cierpieniu. Od czasu upadku, o którym czytamy w 3. rozdziale Księgi Rodzaju, ludzie zmagają się z grzechem i każdy kolejny werset przynosi dokładny do bólu opis naszego stanu. Niezwykłość Apokalipsy polega na tym, że ukazuje nam ona ostateczne rozwiązanie tego problemu, przynosząc nadzieję, że Jezus raz na zawsze uleczy wszystkie rany spowodowane przez grzech (Ap 19), będzie panował na ziemi przez 1000 lat (Ap 20), po czym przemieni nasz stary świat w nowy, zgodny z oryginalnym Bożym zamysłem (Ap 21-22). Biblijna narracja jest prosta: stworzenie, upadek, odrodzenie.

Gdyby nie opis odkupieńczego dzieła Jezusa dany nam w Apokalipsie, nie znając końca tej historii, bylibyśmy rozdarci między nadzieją na przyszłość a poważnymi wątpliwościami.

Jak to odnieść do siebie?

Zwykle gdy mowa jest o tej księdze, ludziom natychmiast przychodzi na myśl sąd. I nie ulega wątpliwości, że księga dużo mówi na jego temat. Jednakże Apokalipsa nie kończy się na sądzie. Jest raczej swego rodzaju klamrą spinającą całą Biblię – ukazuje historię ludzkości, która rozpoczyna się w Raju i tam się też kończy. Apokalipsa św. Jana to nie tylko opis sądu nad ludźmi czyniącymi zło – to także księga nadziei dla tych, którzy dochowali wierności Chrystusowi.

Jakie cierpienia i upokorzenia były twoim udziałem? Jakie zerwane relacje doprowadziły cię do łez? Czy czyjaś śmierć zostawiła głęboki ślad w twoim sercu? Apokalipsa obiecuje świat, w którym nie będzie już bólu, łez ani śmierci. Przypomina nam, że naprawdę istnieje nadzieja wykraczająca poza chwilowe trudności i zmagania tego świata. Któregoś dnia ciemność przeminie i będziemy żyli w wiecznej światłości.

Panie Jezu, przyjdź jak najszybciej! Bogu niech będzie chwała.