List do Tytusa

Kto napisał tę księgę?

Paweł dał się poznać jako autor Listu do Tytusa, nazywając siebie "sługą Bożym i apostołem Jezusa Chrystusa" (Tt 1,1). Początki przyjaźni Pawła z Tytusem pozostają tajemnicą. Możemy jedynie domniemywać, że Tytus nawrócił się za sprawą Apostoła, który nazywa go swoim "prawdziwym dzieckiem we wspólnej nam wierze" (Tt 1,4). Tytus towarzyszył Pawłowi w jego trzeciej podróży misyjnej, podczas której Apostoł przynajmniej raz wysłał go do Koryntu (2 Kor 2,12-13; 7,5-7.13-15; 8,6.16-24). Widać wyraźnie, że Paweł szanował Tytusa jako przyjaciela i współpracownika w służbie Ewangelii, chwaląc go za jego miłość, gorliwość i pociechę, jaką niósł innym.

W jakich okolicznościach powstała?

Paweł napisał list do Tytusa w Nikopolis, w roku 63, po uwolnieniu z rzymskiego więzienia. Pozostawiwszy Tymoteusza w Efezie (by tam posługiwał), Paweł udał się z Tytusem aż na Kretę, gdzie zamierzał powierzyć mu organizowanie i prowadzenie miejscowych Kościołów. Choć nie ulega wątpliwości, że Ewangelia zdążyła dotrzeć na wyspę już wkrótce po kazaniu Piotra w Dniu Pięćdziesiątnicy (Dz 2,11), najwyraźniej Paweł z Tytusem mieli tam do wykonania wiele pracy ewangelizacyjnej jeszcze przed ustanowieniem Tytusa pasterzem tamtejszego Kościoła.

Dlaczego List do Tytusa odgrywa tak ważną rolę?

W Liście do Tytusa znajdujemy trzy fragmenty będące streszczeniem historii wcielenia, które wytyczają pewne ramy dla chrześcijańskiego spojrzenia na działanie Boga w świecie oraz w życiu poszczególnych ludzi (Tt 1,1-4; 2,11-14; 3,4-7). Wszystkie trzy dotyczą obecności Boga w Chrystusie, czyniąc fakt wcielenia Jezusa Chrystusa fundamentem wiary chrześcijańskiej. Dopiero kiedy Bóg-Syn przyjął ludzką postać w osobie Jezusa, wiara w Boga mogła stać się pewnością. Inaczej mówiąc, od kiedy Bóg wylał swoją łaskę na całą ludzkość, obmywa swój lud z grzechu i oczyszcza dla Siebie. Ta Boża łaska wskazuje nam, jak prowadzić prawe i bogobojne życie (Tt 2,11-3,8).

Jakie jest główne przesłanie księgi?

Nauczanie na temat wcielenia – zawarte w Liście do Tytusa – kładzie nacisk na związek pomiędzy życiem sprawiedliwym a ścisłym przestrzeganiem prawd teologicznych. Kościoły kreteńskie, tak jak i pozostałe Kościoły, były podatne na nauczanie fałszywych proroków. Paweł nakazał więc Tytusowi powołać grupę starszych, którzy dbaliby o doktrynalną czystość oraz właściwe postępowanie wiernych.

Paweł napominał Tytusa: "Ty zaś głoś to, co jest zgodne ze zdrową nauką" (Tt 2,1), wskazując w ten sposób młodemu pasterzowi, co stanowi jego zasadnicze zadanie. Paweł doskonale rozumiał, że tym, co prowadzi do przemiany życia i jego oczyszczenia, jest zdrowa nauka głoszona w Kościele. To z kolei przynosi „dobre uczynki” (wspomniane w Tt 2,7.14; 3,8.14). Zaś do wszelkich dobrych uczynków motywuje Boża łaska. Paweł udziela Tytusowi zaleceń na temat tego, jaką rolę we wspólnocie pełnią poszczególne grupy wiernych – starsi mężczyźni, starsze kobiety, młode kobiety, młodzi mężczyźni oraz niewolnicy. Udziela także wszystkim wiernym ogólnych zaleceń dotyczących ich postępowania.Winni oni prowadzić życie prawdziwie chrześcijańskie, ponieważ Chrystus wydał samego siebie za nas, aby odkupić nas od wszelkiej nieprawości, zbawiając nas przez obmycie odradzające i odnawiające w Duchu Świętym"(Tt 2,14; 3,5).

Jak to odnieść do siebie?

Kiedy patrzysz na swoje życie, jak ważną rolę odgrywają w nim twoje przekonania dotyczące Boga? List do Tytusa przypomina nam, że mają one wpływ na każdą podejmowaną przez nas decyzję. Dziś trudno nam czasem zrozumieć, po co mielibyśmy tak bardzo ekscytować się osobą Chrystusa, Jego naturą albo doktryną Trójcy Świętej. Ale Paweł wyraźnie pokazuje, że zdrowa teologia głoszona w Kościele znajdzie odzwierciedlenie w życiu jego członków. Nie tylko otrzymają oni odpuszczenie grzechów, ale Boża łaska będzie ich motywować do trwania w uświęcającej wierze przekładającej się na odnowione i oczyszczone życie.

Obecnie w wielu Kościołach coraz większą wagę przywiązuje się do zewnętrznych form uwielbienia Boga – do oprawy muzycznej, oświetlenia czy wystroju budynku – podczas gdy istota wiary, jaką mają głosić, schodzi na dalszy plan. I chociaż sposób, w jaki dany Kościół oddaje Bogu cześć odgrywa ważną rolę w przyprowadzaniu społeczności do Chrystusa, bez solidnej podstawy, jaką jest zdrowe nauczanie, będzie on budował swoje fundamenty na piasku. Niech więc prawdy wiary znajdą się w centrum twojego życia, postaraj się także, by stały się one priorytetem w twoim Kościele. Nic nie ma większego znaczenia niż solidny fundament, jakim jest Chrystus. I nic nie motywuje bardziej niż łaska prowadząca do życia pełnego dobrych uczynków.

Powiązane Artykuły

Brak zawartości do wyświetlenia

Brak zawartości pod danym linkiem / w danej kategorii. Skorzystaj z opcji wyszukiwania.