Kto napisał tę księgę?

Bibliści za autora listu powszechnie uznają Apostoła Pawła, przy czym nie jest to pierwszy list, jaki napisał on do mieszkańców Koryntu (zob. 1 Kor 5,9). Znajdujemy w nim bowiem wzmiankę o tym, że poprzedzał go list, który nie został przez Koryntian zrozumiany (1 Kor 5,1011). Nie zachował się on do naszych czasów. Tak więc list, znany jako 1 List do Koryntian, jest pierwszym, który powstał z Bożego natchnienia, chociaż drugim, jaki Paweł do nich napisał.

Cztery lata przed napisaniem tekstu, który znamy jako 1 List do Koryntian, Apostoł spędził w tym mieście osiemnaście miesięcy, dobrze więc znał tamtejszy Kościół i wielu jego członków. Adresaci musieli zdawać sobie sprawę z wagi i znaczenia tego listu, nie tylko dla nich, ale i dla całego Kościoła. W 95 roku biskup Rzymu, Klemens, sam napisał do Koryntian, powołując się na zalecenia Pawła zawarte w jego liście. Tak więc w ciągu zaledwie kilkudziesięciu lat 1 List Pawła do Koryntian stał się powszechnie znany; co więcej – uznawano, że zawarte w nim treści odnoszą się nie tylko do lokalnego Kościoła, ale mają wymiar uniwersalny.

W jakich okolicznościach powstała?

Paweł już od ponad dwóch lat odbywał swoją trzecią podróż misyjną i właśnie przebywał w Efezie, kiedy od „ludzi Chloe”, należącej do Kościoła w Koryncie, otrzymał niepokojące wieści o niezgodzie i sporach w tamtejszej wspólnocie (1 Kor 1,11). Kościół, który przecież nie tak dawno sam zakładał (Dz 18,1-17), rozdzierały głębokie podziały, co wymagało natychmiastowej reakcji. Paweł z Efezu zamierzał udać się do Macedonii (1 Kor 16,5-8), przedtem jednak, w 55 roku, napisał ten list.

Dlaczego 1 List do Koryntian odgrywa tak ważną rolę?

Pierwszy List do Koryntian pokazuje ówczesny Kościół takim, jakim naprawdę był i porusza kwestie, którymi żyli ludzie w pierwszym wieku naszej ery. Koryncki Kościół w różnych obszarach niszczony był przez grzech i Paweł w swoim liście, w sposób modelowy, pokazał, jak temu przeciwdziałać. Nie odwracał wzroku od podziałów, czy wszelkiego rodzaju niemoralności, ale śmiało stawiał im czoła i je piętnował. Odważnie nawołując do czystości w korynckim Kościele i nazywając rzeczy po imieniu, wyraźnie pokazał, że nad polityczną poprawność przedkłada oczyszczenie Kościoła z niszczącego go grzechu.

Jakie jest główne przesłanie księgi?

Pierwszy List do Koryntian nawiązuje do wieści, jakie Paweł otrzymał od „ludzi Chloe”, jak również do listu napisanego przez członków tamtejszego Kościoła (1 Kor 7,1). W swoim liście porusza różne kwestie – dotyczące zarówno doktryny, jak i życia codziennego, takie jak: podziały i spory, niemoralność, ciąganie się po sądach, małżeństwo i życie w samotności, wolność w Chrystusie, porządek podczas nabożeństwa, znaczenie Wieczerzy Pańskiej oraz właściwe korzystanie z darów duchowych.

Paweł zamieścił tam również głębokie nauczanie na temat zmartwychwstania.

Wszystkie te zagadnienia łączy nacisk, jaki Paweł kładł na jakość życia w lokalnych Kościołach, na jego prawdziwie chrześcijański charakter. Apostoł oczekiwał, że wierzący będą żyć zgodnie z zasadami będącymi fundamentem chrześcijaństwa, bo, jak im napisał: "Za [wielką] bowiem cenę zostaliście nabyci. Chwalcie więc Boga w waszym ciele!" (1 Kor 6,20).

Jak to odnieść do siebie?

Korynt był ogromną, wielokulturową metropolią zamieszkiwaną przez ludzi różnego pochodzenia. Oddawano tam cześć wielu bogom, a szczególnie rozpowszechniony był kult Afrodyty, z którym wiązała się m.in. sakralna prostytucja. Oferta grzesznych uciech dostępnych w Koryncie była jednak znacznie szersza i nie ograniczała się do murów pogańskich świątyń. Pod tym względem bardzo przypominał on współczesne miasta.

Atmosfera miasta i sposób życia jego mieszkańców niewątpliwie wywierały negatywny wpływ na tamtejszy Kościół. Warto jednak zauważyć, że Paweł w swoim liście nie nakazuje wierzącym, by je opuścili. Nie tak wyglądała jego wizja dla ówczesnego, ale też i obecnego Kościoła. Zamiast tego wskazuje, jak żyjąc pośród pogan, wytrwać w wierze w Jezusa Chrystusa i żyć zgodnie z płynącymi z niej zasadami. Paweł oczekuje, że jako chrześcijanie będziemy niczym światło w ich mrocznym świecie, modląc się wspólnie w jedności i odpowiadając przed sobą nawzajem. Że nasze problemy będziemy rozwiązywać we własnym gronie, że będziemy nawzajem umacniać się i zachęcać do życia w czystości, że będziemy wspólnie iść przez życie, mocno trzymając się wiary w nasze przyszłe cielesne zmartwychwstanie.

Co możesz zrobić w swoim Kościele, aby taka wizja społeczności stała się faktem?