Księga Liczb

Kto napisał tę księgę?

Tak jak ma to miejsce w przypadku pozostałych części Pięcioksięgu, powszechnie przyjęta tradycja, tak żydowska jak i chrześcijańska, przypisuje autorstwo Księgi Liczb Mojżeszowi. To Mojżesz jest jej centralną postacią i przynajmniej w dwóch miejscach znajdujemy wzmiankę o tym, że zapisywał wydarzenia na polecenie Boga (Lb 33,2; 36,13).

Nazwa "Księga Liczb" jest tłumaczeniem słowa Arithmoi, zaczerpniętego z Septuaginty (zob. Dodatek D), które dobrze oddaje charakterystyczną cechę księgi, jaką są liczne statystyki, spisy ludności, informacje o ważnych postaciach wywodzących się z danego plemienia bądź spośród kapłanów, jak również inne liczby odnotowane w tej księdze. Z kolei hebrajska nazwa pochodzi od zdania rozpoczynającego tę księgę ("Na pustyni…") i chyba jeszcze trafniej oddaje jej treść, ukazującą losy Izraelitów podczas ich niemal czterdziestoletniej wędrówki po pustyni1.

W jakich okolicznościach powstała?

Opis wydarzeń tu ukazanych rozpoczyna się w drugim roku po wyjściu Izraelitów z Egiptu, kiedy obozują nieopodal góry Synaj, około 1444 r. przed Chr. (Lb 1,1). Relacja dobiega końca trzydzieści osiem lat później "na równinach Moabu nad Jordanem, naprzeciw Jerycha", około roku 1406 przed Chr. (Lb 36,13). Księga Liczb dokumentuje wędrówkę ludu przez pustynię Synaj, pobyt w oazie Kadesz-Barnea i wreszcie przybycie nad brzeg rzeki Jordan, po drugiej stronie Ziemi Obiecanej. (Zob. Mapa: Wyjście z Egiptu, Dodatek A).

Bóg skierował przesłanie Księgi Liczb do nowego pokolenia Izraelitów, do dzieci tych, którzy przeszli pod wodzą Mojżesza przez Morze Czerwone. Za wyjątkiem Jozuego, Kaleba i Mojżesza, całe starsze pokolenie, wszyscy liczący podczas pierwszego spisu ludności od dwudziestu lat wzwyż, zmarli z powodu nieposłuszeństwa i niewiary (Lb 14,22-30), zanim wydarzenia opisane w Księdze Liczb dobiegły końca. Mojżesz ukończył pisanie tej księgi przed swoją śmiercią (Pwt 31,24).

Dlaczego Księga Liczb odgrywa tak ważną rolę?

Księga Liczb prowadzi czytelnika długą i krętą ścieżką przez "pustynię" nużących szczegółów. Odnotowuje wyniki spisu ludności poszczególnych dwunastu plemion – i to nie jeden raz, ale dwukrotnie. Podaje instrukcje dla kapłanów dotyczące zasad obchodzenia się z Arką Przymierza i Przybytkiem, a nawet wymienia położenie poszczególnych plemion podczas obozowania. Przez te suche statystyki przebija się jedno ważne przesłanie – w każdych warunkach Bóg stoi na czele swojego ludu i prowadzi go naprzód.

Księga ta, będąca zapisem wędrówki narodu w kierunku przeznaczonej im ziemi, odsłania istotne wydarzenia wielokrotnie wspominane w dalszych częściach Biblii. Znajdujemy tu informacje o tym, jak spośród wszystkich dwunastu plemion, jedynie Jozue i Kaleb zachęcali Izraelitów do objęcia Ziemi Obiecanej w posiadanie (Lb 13-14; Joz 17,7); jak Mojżesz uderzył laską w skałę, z której wytrysnęła woda (Lb 20,11; Ps 106,32); jak wzniósł na palu rzeźbę węża z brązu, aby ci spośród ludu którzy spojrzeli na niego z wiarą, zostali uleczeni z ukąszeń (Lb 21,6-9; J 3,14); czy wreszcie opowieść o tym, jak Balaama skarciła jego własna oślica (Lb 22,21-34; Ap 2,14).

Jakie jest główne przesłanie księgi?

W Księdze Liczb Izraelici wiele razy wystawiają Bożą cierpliwość na próbę. Z drugiej strony, Bóg wystawia na próbę ich wierność. Pomimo że zawodzili, Bóg dochował wierności przymierzu – stale ich zaopatrywał i prowadził: w dzień w obłoku, zaś w nocy w słupie ognia.

Księga Liczb jest czymś więcej niż tylko zapisem historii. Pokazuje, że Bóg nigdy nie przymyka oczu na bunt, narzekanie czy brak wiary, i że taka postawa niesie ze sobą konsekwencje. Bóg uczył swój lud, jak ma "iść za Nim" – nie tylko stawiając kolejne kroki na jałowej pustyni, ale wychwalając Go ustami, służąc rękami i będąc światłem dla otaczających ludów. On był ich Bogiem, a oni Jego ludem, oczekiwał więc, że ich postępowanie będzie tego widocznym znakiem.

Jak to odnieść do siebie?

Współczesny czytelnik może wynieść z Księgi Liczb nie tylko wiedzę na temat wędrówki Izraela przez pustynię, ale przede wszystkim lepiej zrozumieć, jak ważne jest dla Boga nasze posłuszeństwo. On chce, abyśmy żyli według Jego zasad, oddając Mu cześć poprzez słowa i czyny.

Wędrówka Izraelitów po pustyni doczekała się wzmianki w Pierwszym Liście Apostoła Pawła do kościoła w Koryncie. "Wszystko to przydarzyło się im jako zapowiedź rzeczy przyszłych, spisane zaś zostało ku pouczeniu nas, których dosięga kres czasów." (1 Kor 10,6).

Czy są sprawy, w których zauważasz podobieństwo między swoim życiem a narzekającymi, buntującymi się Izraelitami? Jak możesz oprzeć się pokusie "chodzenia własnymi drogami"? Pomódl się, by Bóg dał ci wrażliwe serce, otwarte na Jego prowadzenie.

 

  1. Eugene H. Merrill, "Numbers", w: The Bible Knowledge Commentary: Old Testament, red. John F. Walvoord i Roy B. Zuck, Wheaton 1985, s. 215.

Powiązane Artykuły

Brak zawartości do wyświetlenia

Brak zawartości pod danym linkiem / w danej kategorii. Skorzystaj z opcji wyszukiwania.