Księga Ozeasza

Kto napisał tę księgę?

Ozeasz niewiele ujawnia na swój temat, jednak księga z jego proroctwem pozwala poznać kilka faktów z jego życia. Jego imię oznacza „ocalenie” i najprawdopodobniej odnosi się do pozycji, jaką Ozeasz cieszył się w Izraelu – był światłem nadziei dla tych, którzy się nawrócą i przyjdą do Boga dzięki głoszonemu przez niego przesłaniu1. Posłuszny Bożemu nakazowi, ożenił się z Gomer, określoną przez Boga jako "kobieta, która uprawia nierząd" (Oz 1,2). Gomer urodziła prorokowi troje dzieci, dwóch synów i córkę (Oz 1,4.6.9). Bóg użył ich imion oraz niewierności żony Ozeasza, by przekazać ludowi Izraela ważne przesłanie.

W jakich okolicznościach powstała?

W Księdze Ozeasza 1,1 autor wymienia królów zasiadających na tronie w trakcie jego prorockiej posługi. Pierwsi czterej to: Ozjasz, Jotam, Achaz i Ezechiasz, którzy rządzili w południowym Królestwie Judy od 790 do 686 r. przed Chr. W tym czasie w Królestwie Izraela panował Jeroboam II (782-753 r. przed Chr.). Ozeasz żył więc w drugiej połowie VIII wieku przed Chrystusem (755-715 przed Chr.). współcześnie do proroków Izajasza i Micheasza.

Początkowy fragment proroctwa skierowany jest do Jeroboama II, potomka króla Jehu. Z innych tekstów biblijnych wiemy, że – zgodnie z przepowiednią Ozeasza – syn Jeroboama, Zachariasz, został zamorodwany i w ten sposób ród Jehu wyginął (Oz 1,4; zob. 2 Krl 15,8-12). Do treści tego proroctwa obrazowo nawiązywało małżeństwo Ozeasza z nierządnicą i narodziny jego dzieci. Możemy z tego wywnioskować, że prorok działał w północnym królestwie. Tylko tam akt nadania dzieciom symbolicznych imion mógł wzmocnić wagę jego ostrzeżeń dla władców Izraela.

Dlaczego Księga Ozeasza odgrywa tak ważną rolę?

Bardziej niż to miało miejsce w przypadku pozostałych proroków, misja Ozeasza była ściśle związana z jego życiem osobistym. Żeniąc się z niewierną kobietą, a także nadając swoim dzieciom imiona zapowiadające sąd nad Izraelem, Ozeasz sprawił, że jego proroctwa stały się częścią życia jego rodziny. Cykl nawrócenia, odkupienia i odnowy, widoczny w proroctwach Ozeasza, a także w jego więzi małżeńskiej (Oz 1,2; 3,1-3), dobrze ilustruje również nasze życie. Przedstawiony tu proces odbudowy zerwanej relacji ma uniwersalne znaczenie. Jest to dowód na to, że Pismo Święte nie jest zbiorem abstrakcyjnych, oderwanych od rzeczywistości stwierdzeń. Spostrzeżenia w nim zawarte odnoszą się do codziennego życia, nawiązując do kwestii wpływających na nasze czyny i relacje.

Jakie jest główne przesłanie księgi?

Księga Ozeasza oscyluje wokół pięciokrotnego cyklu sądu i odnowy. W ten sposób podkreśla prawdę o tym, że Bóg zarówno dokonuje sądu nad grzechem, jak i wszelkimi sposobami przyciąga swój lud z powrotem do siebie. Miłość Boga do Izraela, narodu notorycznie odwracającego się do Niego plecami, prześwieca przez ciemność bałwochwalstwa i niesprawiedliwości (Oz 14,4).

Ozeasz przedstawia ludzi, którzy gardzą prawdziwym Bogiem i wybierają pogańskie bóstwa (Oz 4,12-13; 8,5-6). Bałwochwalstwo to było jakby duchowym "cudzołóstwem", zerwaniem przymierza z Bogiem. Prorok wielokrotnie wypomina to Izraelowi, choćby poprzez nadanie trzeciemu dziecku imienia Lo-Ammi ("Nie-Mój-Lud"), Jednocześnie, cały czas przypomina, że Bóg pragnie odnowić więź ze swym ludem. Odwołuje się przy tym do obrazu bliskiej relacji ojca z synem (Oz 1,9-10; 11,1).

Jak to odnieść do siebie?

Czy przyjąłeś Boży dar przebaczenia, dostępny poprzez Jego Syna Jezusa Chrystusa? Jeśli tak, czy jesteś gotów zaoferować przebaczenie tym, którzy cię skrzywdzili? Księga Ozeasza jest nie tylko świadectwem Bożej miłości do niewiernego ludu, ale też pokazuje, w jaki sposób przebaczenie przynosi odnowę w relacjach międzyludzkich. Nikt nie powinien być poza zasięgiem naszego przebaczenia, ponieważ nikt nie znajduje się poza zasięgiem Bożego przebaczenia. Tak, Bóg sprowadza sąd na tych, którzy Go porzucają, ale jednocześnie odnawia relację z tymi, którzy żałują swojej zdrady. Przykład Ozeasza ustawia wysoką poprzeczkę dla tych, którzy chcą kochać innych tak, jak Bóg kocha nas.

  1. Francis Brown, S. R. Driver, Charles A. Briggs, The Brown-Driver-Briggs Hebrew and English Lexicon, Peabody 2006, s. 448.

Powiązane Artykuły

Brak zawartości do wyświetlenia

Brak zawartości pod danym linkiem / w danej kategorii. Skorzystaj z opcji wyszukiwania.