Czy chciałbyś być posiadaczem Bożego błogosławieństwa bez konieczności wyrzeczenia się urazy i goryczy?
Czy istnieje stopień krzywdy i zranienia, który zwalnia z potrzeby przebaczenia?
Problem z przebaczeniem polega na tym, że znaleźliśmy się w sytuacji, w której doświadczyliśmy realnej krzywdy. Ponieśliśmy wymierną szkodę: emocjonalną, fizyczną lub materialną.
Być może doświadczyłeś zaniedbania ze strony rodziców? Zostałeś zdradzony przez żonę? Twój najlepszy przyjaciel opuścił cię w potrzebie? Doświadczyłeś zranienia tak głębokiego, że trudno ci się pozbierać…
A teraz wymaga się od ciebie, byś dał nawet więcej niż to, co zostało ci odebrane. To jest piekielnie trudne.
Dlaczego więc mamy to robić?
Jeśli chcemy, by Bóg nam przebaczył, musimy także i my przebaczać innym.
Emocjonalne konsekwencje trwania w nieprzebaczeniu
Często odmawiamy przebaczenia, gdyż czujemy, że nasz gniew jest formą odpłaty za to, co zostało nam uczynione. Nie zdajemy sobie sprawy, że nieprzebaczenie jest największą torturą dla nas samych.
95% wszystkich przypadków depresji jest wynikiem nieprzebaczenia komuś bądź samemu sobie.
Trwanie w goryczy i gniewie powoduje, że tracimy ważną substancję chemiczną w mózgu, dającą nam poczucie radości i spokoju.
Nie bez powodu Biblia ostrzega nas, by nie pozwalać, aby słońce “zachodziło nad naszym gniewem”. Daje to bowiem “przystęp diabłu”. (Ef 4,26-27)
Innymi słowy, trudno będzie ci pozbyć się depresji, dopóki nie przebaczysz.
Duchowe konsekwencje trwania w nieprzebaczeniu
Jezus zapewnia wieczne przebaczenie każdemu, kto w Niego uwierzy. (J 3,16)
Choć jednak Boże przebaczenie w perspektywie wieczności jest nam zapewnione, potrzebujemy także prosić Go o wybaczenie upadków, jakie przydarzają się nam w codziennym życiu. Aby doświadczać wolności płynącej z Bożego przebaczenia, potrzebujemy także i my przebaczać innym. To właśnie to Jezus miał na myśli, mówiąc:
Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień. (Mt 6,14-15)
Krótko mówiąc, jeśli chrześcijanin trzyma urazę względem kogoś, nadal pozostaje zbawiony, ale nie trwa w bliskiej relacji z Bogiem.
Przebaczenie innym (lub jego brak) ma bezpośrednie przełożenie na twoją relację z Bogiem. A teraz dobra wiadomość: Pismo Święte pokazuje nam, w jaki sposób możemy to robić.
Przebaczenie: nasza odpowiedzialność oraz właściwa motywacja
A co jeśli jest ktoś, kto rani nas nieustannie? Czy nie ma w Biblii zasady, która daje nam “taryfę ulgową” w takiej sytuacji?
O to samo Piotr zapytał Jezusa w 18 rozdziale Ewangelii Mateusza. (Mt 18,21-22) Jak głęboko sięga przebaczenie?
Jezus odpowiedział Piotrowi, posługując się przypowieścią o słudze zadłużonym u swego pana. Otrzymując zwolnienie od ciążącego na nim długu, sługa zobligowany był także do podobnej postawy względem swoich dłużników. Innymi słowy, Jezus powiedział, że powinniśmy przebaczać innym w takim samym stopniu, w jakim Bóg przebaczył nam. Czyli – całkowicie.
Jeśli przez wiarę przyjąłeś Boże przebaczenie za swoje grzechy, twoim obowiązkiem jest przebaczać innym.
Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni! Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie. (Ef 4,32)
Słowa “tak jak” pokazują zarówno naszą odpowiedzialność, jak i motywację w kwestii przebaczenia.
Przebaczenie: niezbędnik dla początkujących
Dwie myśli bardzo mi pomogły przebaczyć innym.
Po pierwsze, przebaczenie nie zawsze oznacza, że musimy zapomnieć o tym, co się wydarzyło. Co więcej, przebaczenie nie wyklucza potrzeby określenia granic, niezbędnych dla naszego normalnego funkcjonowania. Jeśli ktoś mnie rani, muszę zdystansować się (czasem po prostu fizycznie uciąć kontakt) od tej osoby – dopóki Bóg jej lub jego nie zmieni.
Pamiętaj jednak, że nie odnosi się to do stopnia, w jakim tej osobie przebaczasz. Przebaczenie jest sprawą, która następuje w twoim sercu oraz w relacji między tobą a Bogiem.
Najważniejsza jednak jest dla mnie wiara w Bożą opatrzność, przekonanie, że ma On pieczę nad wszystkim, co się nam przytrafia. On wiernie stoi przy nas, nawet w najciemniejszych chwilach naszego życia. Słowo Boże stale zapewnia nas o tym, że Bóg we wszystkim współdziała dla naszego dobra.
Józef posiadał tę perspektywę, choć został zdradzony przez najbliższych. (Rdz 50,20)
Dawid przylgnął do tej prawdy, wyrzekając się odwetu. (2 Sm 16,11-12)
Filemon zaniechał wymierzenia kary niewolnikowi, który uciekł. (Flm 1,15)
Paweł zachęca nas, by pamiętać o tym we wszystkim, przez co przechodzimy. (Rz 8,28)
Bóg wykorzystuje wszelkie okoliczności naszego życia, by wykonać w nas niewidzialną pracę. On nie każe ci zaprzeczyć temu, że zostałeś oszukany… zdradzony… bądź skrzywdzony. Wie, że wciąż odczuwasz ból poniesionej krzywdy.
Pamiętaj jednak o tym, w jaki sposób Bóg ci przebaczył. Posłał On swego ukochanego Syna, by ten umarł za ciebie, byś mógł doświadczyć wolności od grzechu i poczucia winy.
Doświadczyłeś przebaczenia przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Czy ta sama łaska uzdalnia cię teraz do przebaczania innym? Odpowiedź brzmi: TAK.
