Gdy wczytujemy się w historie bohaterów Biblii, widzimy, że ich życie nie było pozbawione porażek.

Weźmy na przykład Apostoła Piotra. Zapewne znasz choć pobieżnie jego historię. Piotr doświadczył w swoim życiu zarówno wzlotów, jak i upadków. Zaczęło się od pełnej ekscytacji decyzji, by pójść za Jezusem, a skończyło na tchórzliwym wyparciu się znajomości z Mistrzem. Nie raz, nie dwa, lecz trzy razy.

Gdy tylko Piotr zdał sobie sprawę z tego, co właśnie zrobił, jak mówi Biblia, „wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał”. (Ewangelia Łukasza 22,62)

Czy doświadczyłeś w swoim życiu porażki, która była tak dotkliwa, że nawet dziś trudno jest ci o tym mówić? Pamiętaj słowa Elisabeth Boom: „Nie ma dołu tak głębokiego, z którego Bóg nie mógłby cię wyciągnąć”. Bez względu na to, jak bolesny, głęboki czy tragiczny był twój upadek, On jest gotów, by się z tobą spotkać i podać ci rękę.

Tak też stało się w życiu Piotra.

Zajrzyjmy do 22 rozdziału Ewangelii Łukasza. Udzieliwszy ostrzeżenia o nadchodzącej próbie, Jezus zwrócił się do Piotra ze słowami: Prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. (Łk 22,31) A następnie przekazał mu polecenie: „Ty ze swej strony, utwierdzaj braci.” (22,32)

Co oznaczały te słowa? Zapowiadały upadek, jaki miał wkrótce miejsce w życiu apostoła. Jezus doskonale znał Piotra. Był świadomy tego, że zawiedzie. Jednak modlił się za niego, bo nie przestał go kochać nawet w chwili największej słabości.

W jaki sposób Jezus udowodnił, że go kocha? Fragment z Ewangelii Marka 16,6-7 odpowiada na to pytanie. Po zmartwychwstaniu Jezusa, anioł powiedział do stojących przy grobie kobiet:

Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego; powstał, nie ma Go tu. Oto miejsce, gdzie Go złożyli. Lecz idźcie, powiedzcie Jego uczniom i Piotrowi: Idzie przed wami do Galilei, tam Go ujrzycie, jak wam powiedział.

Czyż to nie wspaniałe? „Nie zapomnijcie o Piotrze!” Piotr myślał zapewne, że jest ostatnim człowiekiem, z którym Jezus chciałby rozmawiać. Czy nie uczy nas to czegoś ważnego o Bożej łasce?

Pomiędzy upadkiem a ponownym spotkaniem z Jezusem Piotr z pewnością walczył z ogromnymi wyrzutami sumienia. Tak bardzo chciał cofnąć czas i naprawić swój błąd, ale nie był przecież w stanie.

W tym trudnym procesie Piotr usłyszał słowa Jezusa „Piotrze, przebaczam ci. Użyj tego doświadczenia, by umacniać innych wierzących.”

I to właśnie dzięki takim doświadczeniom Piotr mógł później napisać następujące słowa do pierwszych chrześcijan:

Łaska wam i pokój niech będą udzielone obficie! Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei. (1 List Piotra 1,2-3)

Dlaczego tak wiele znaczyło to dla Piotra? Ponieważ po zmartwychwstaniu Jezusa, Piotr został znów wezwany po imieniu i, dzięki Bożemu miłosierdziu, dotarły do niego słowa: „Powiedzcie mu, że żyję i czekam na niego.”

Pierwszy list Apostoła Piotra jest listem przepełnionym nadzieją. Napisał go człowiek, który doświadczył jej niezwykłej mocy. Człowiek, który dzięki przebaczeniu i miłosierdziu swojego Mistrza, został filarem wczesnego Kościoła.

Nadzieja, o której tu mowa jest dostępna także i dla ciebie.

Jeżeli upadłeś, a twoją głowę zaprzątają myśli pełne żalu i zwątpienia, pamiętaj: Istnieje nadzieja przewyższająca nasze niepowodzenia. Boża miłość do ciebie nie ustała ani na sekundę. Dziś jest nowy dzień, a w nim – rozlana obficie łaska i miłosierdzie.

Jeżeli oddałeś życie Bogu, jesteś zrodzony do życia w nadziei, poprzez zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa. (1 P 1,3)

Czyż Boża łaska nie jest cudowna? Nasze niepowodzenia nie trwają wiecznie. Bóg jest Bogiem przebaczenia i nadziei. Twoją porażkę może obrócić ku dobremu, dla swojej chwały.