Czy niemowlęta i osoby upośledzone umysłowo mogą pójść do nieba?

Czy niemowlęta i osoby upośledzone umysłowo mogą dostąpić zbawienia i pójść do nieba? Aby odpowiedzieć na to pytanie, musimy cofnąć się do Adama w ogrodzie Eden. Biblia potwierdza fizyczny i duchowy związek ludzkości z Adamem; on zgrzeszył więc „wszyscy zgrzeszyli” (List do Rzymian 5,12). Bez łaskawej interwencji Boga, cała ludzkość – w tym niemowlęta, narodzone i nienarodzone – zostałaby potępiona na zawsze. 

Biblia potwierdza ten pogląd słowami króla Dawida: „Rzeczywiście urodziłem się w przewinieniu, Grzesznym poczęła mnie matka” (Psalm 51,7 SNP). Po śmierci swojego nowo narodzonego syna, Dawid powiedział również: „Czy zdołam je przywrócić do życia? To ja dołączę do niego, ale ono do mnie nie powróci” (2 Księga Samuela 12,23). Dawid sięga poza granicę śmierci. Pokazuje, że wyczekuje na przyszłe spotkaniem z synem. Dawid ukazał, że chociaż dzieci są grzeszne od łona matki, Bóg ma dla nich miejsce w niebie. Jak to możliwe?

Pismo Święte nie naucza wyraźnie o jaki „wiek odpowiedzialności” chodzi, nie precyzuje dokładnie czasu, w którym dzieci stają się odpowiedzialne za świadome upamiętanie i przyjęcie daru zbawienia. Pismo Święte wskazuje raczej, że upamiętać muszą się ci, którzy znają dobro i zło – niezależnie od wieku (Księga Rodzaju 2,17; Księga Powtórzonego Prawa 1,39; Księga Izajasza 7,15). My chrześcijanie wiemy, że śmierć Chrystusa zadośćuczyniła za wszystkie grzechy i że Bóg udziela przebaczenia wszystkim, którzy zawierzyli Jego Synowi. Ale co z niemowlętami i osobami upośledzonymi umysłowo, które nie mogą uwierzyć w Jezusa? Łaska także obejmuje ich. Wskazuje na to miłosierdzie i współczucie Boga (Ewangelia Mateusza 18,14; List do Rzymian 5,18–19). Jezus jak pamiętamy przywołał dzieci do siebie, bo zależało Mu na ich dobrostanie (Ewangelia Mateusza 19,14). 

Mając to wszystko na uwadze, możemy stwierdzić, że niezdolność niemowlęcia lub osoby niepełnosprawnej umysłowo do zawierzenia Jezusowi nie uniemożliwia Bogu obdarowaniem ich zbawieniem. A Bóg, w swoim współczuciu i miłosierdziu, przyciągnie te osoby do siebie na postawie ofiary Chrystusa poniesionej za wszystkie grzechy.

Kwestia zbawienia niemowląt i osób niepełnosprawnych umysłowo prowadzi nas do zagadnienia natury Boga i istoty zbawienia. Apostoł Paweł nauczał, że dostępujemy zbawienia z łaski przez wiarę (List do Efezjan 2,8). Zbawienie jest darem. Nie dajemy go sami sobie, ale otrzymujemy od Boga łaski. Przed nawróceniem do Chrystusa większość ludzi przechodzi przez proces oświecenia, które dotyczy ohydy grzechu, kontrastującej z pięknem Bożego dzieła odkupienia w Jezusie.

Ci jednak, którzy nie mogą przejść przez taki proces z powodu ich ograniczonych zdolności umysłowych, mają tę nadzieję, że Bóg w swoim miłosierdziu zatroszczy się o nich. Choć większość zbawionych ludzi ma jakieś pojęcie o grzechu, upamiętaniu, odkupieniu przez Chrystusa i o życiu wiecznym, to zdajemy sobie także sprawę z tego, że osoby o ograniczonych zdolnościach umysłowych – takie jak niemowlęta i osoby upośledzone umysłowo – mogą zostać zbawione przez łaskę bez takiego zrozumienia.