Kontekst przypowieści o synu marnotrawnym

Ewangelia Łukasza 15,11-32

Hebrajska rodzina w Starym i Nowym Testamencie była jak „małe królestwo”, gdzie ojciec był królem, a najstarszy syn księciem. Po śmierci ojca jego własność była dzielona równo między synów, ale najstarszy otrzymywał podwójną część spadku (Księga Powtórzonego Prawa 21,17).

Normą był podział spadku w stosunku dwa do jednego, ale dopuszczalne były różne warianty tego podziału w zależności od okoliczności. Na przykład nie każdy ojciec miał synów, więc jego majątek przechodził na córki. Jeśli niezamężne córki otrzymały spadek, a następnie zaręczyły się, musiały wyjść za mąż w obrębie plemienia swojego ojca. Jeśli mężczyzna był bezdzietny, jego majątek mógł przejść na jego braci lub bliskich krewnych.

W przypowieści o Synu Marnotrawnym Jezus wskazał na możliwość podziału spadku przed śmiercią ojca. Młodszy syn, chcąc poznać świat, poprosił ojca o swoją część rodzinnego majątku. Po tym, jak młody człowiek roztrwonił pieniądze, wrócił do domu ojca i został przyjęty z otwartymi ramionami, jego starszy brat zaczął narzekać. Ojciec jednak powiedział niezadowolonemu synowi, że pozostały spadek należy do niego — więc powinien cieszyć się z powrotu brata.

Powiązane fragmenty: Księga Rodzaju 15,1-3; Księga Liczb 27,1-11; 36,1-13; Księga Powtórzonego Prawa 25,5-10; Ewangelia Mateusza 22,23-25; Ewangelia Łukasza 12,13