Iść . . . nie wiedząc, część II

Księga Izajasza 42,16

Ostatnio czytaliśmy o dwóch wielkich mężach wiary, Abrahamie i Apostole Pawle, którzy – posłuszni Bogu – wyruszyli w nieznane. Nie jest łatwo zostawić coś stabilnego, zrezygnować z asa w rękawie i zagłębić się w długi, ciemny tunel, którego końca nie widać. Absolutnie przerażające… a jednak pełne niesamowitej ekscytacji. Iść… nie wiedząc dokąd. Posłuchać… nie rozumiejąc w pełni. Rozpocząć podróż, która jest nieprzewidywalna, ryzykowna, niesprawdzona i szalona… a jednak wskazuje ją sam Bóg.

Pewien bardzo kompetentny chrześcijański przedsiębiorca, z którym rozmawiałem, pozostawił niedawno intratne zajęcie, dzięki któremu zarabiał 100 000 dolarów rocznie, aby rozpocząć nową pracę w dziedzinie, w której nie miał wykształcenia ani doświadczenia. Zarobi w niej może 20 000 dolarów brutto, jeśli wszystko pójdzie dobrze. “Dlaczego to zrobiłeś?” zapytałem. Z niewiarygodną pewnością odpowiedział: “Jedno słowo: Bóg.” Rzadko widziałem osobę bardziej pewną siebie, bardziej spełnioną.

Czy jesteś bliski tego rodzaju decyzji? Czy Bóg poluźnia dziś linki twoich namiotów, sugerując, że nadszedł czas, abyś wykonał skok wiary? Czy polegasz na Nim, że cię poprowadzi, choć nie daje ci szczegółowej mapy przyszłości? Wspaniale!

Lecz zanim skoczysz, upewnij się co do czterech rzeczy:

Upewnij się, że to Bóg mówi.

Upewnij się, że twoja decyzja nie jest sprzeczna z Pismem Świętym.

Upewnij się, że twoje motywacje są bezinteresowne i czyste.

Upewnij się, że “skok” nie zaszkodzi twoim bliskim.

Czasami pomaga, jeśli pamiętamy, w jaki sposób Bóg opisuje nasze krótkie życie na ziemi – jako pełną niespodzianek wędrówkę pielgrzymów. Jesteśmy ludźmi w ciągłym ruchu, mieszkającymi w namiotach, wolnymi i nieobciążonymi, gotowymi, by Bóg nas używał, gotowymi przełamać rutynę – zawsze i wszędzie, dokądkolwiek nas prowadzi. Bez względu na wszystko.