Jezioro Zadowolenia, część II

List do Filipian 4,11-13

Jezioro Zadowolenia jest jednym z najpiękniejszych widoków w naszej duszy. Ci, którzy lubią nad nim przebywać, nie niepokojeni zewnętrznym hałasem i chaosem, wiedzą, na czym polega odpoczynek. Nie znają niezadowolenia, jakie niosą ze sobą zmienne warunki i okoliczności. Przebywanie tam rodzi poczucie bezpieczeństwa.

Od kiedy spotkał Jezusa, Apostoł Paweł żył nad tym jeziorem nieustannie. To on napisał:

Mając natomiast żywność i odzienie, i dach nad głową, bądźmy z tego zadowoleni. (1 List do Tymoteusza 6,8)

To całkiem prosta lista, prawda? Coś do jedzenia i ubrania, oraz miejsce do spania. Kropka. Zanim o tym powiedział, wspomniał też, że:

Nic nie przynieśliśmy na ten świat; nic też nie możemy [z niego] wynieść. (w. 7)

Zabawne, jak często nasze życie zaprzecza temu stwierdzeniu. Jesteśmy specjalistami w skrzętnym gromadzeniu, skrupulatnym oszczędzaniu, kurczowym trzymaniu. Rzadko wypuszczamy z rąk, rzadko oddajemy. John D. Rockefeller, uważany za najbogatszego człowieka w historii, zapytany kiedyś: „Ile potrzeba, aby zaspokoić człowieka?”, z rzadką u niego mądrością odpowiedział: „Trochę więcej niż ma”.

Czy zadowolenie oznacza, że muszę sprzedać wszystkie moje rzeczy i nigdy nie kupować niczego nowego? Czy to znaczy, że nie mogę mieć rzeczy, które mi się podobają? Nie – po prostu oznacza to, że te rzeczy nie mają w posiadaniu ciebie. Jeśli coś, czego nie masz, nagle wydaje ci się nieodparcie pociągające, potrzebujesz ostrzeżenia.

Zadowolenie to cnota, którą nabywa się w wyniku długotrwałego procesu, a nie jednorazowej decyzji. W innym swoim liście Apostoł Paweł wyznał:

Nauczyłem się wystarczać sobie w warunkach, w jakich jestem. Umiem cierpieć biedę, umiem i obfitować. Do wszystkich w ogóle warunków jestem zaprawiony: i być sytym, i głód cierpieć, obfitować i doznawać niedostatku. (List do Filipian 4,11-12)

Przeczytaj ponownie pierwsze słowa. Spójrz teraz na skrajności w życiu apostoła: „cierpieć biedę … obfitować … być sytym … głód cierpieć … obfitować … doznawać niedostatku”. Paweł nauczył się odpoczywać i cieszyć niezależnie od okoliczności, jakie napotykał na swojej drodze. Nauczył się dyscypliny, która mówi: „Nie potrzebuję tego”, „To nie jest niezbędne”, „Cieszę się z tego, co mam”.

A kiedy otwierały się możliwości, apostoł nie bał się „dobrego życia”. Tak samo lubił tanie pierogi, jak i wykwintną pieczoną kaczkę … wakacje na Riwierze i spanie pod mostem … wyściełany aksamitem rydwan i brudnego kulejącego osła. Jak to było możliwe? Był skupiony na celu. Nie trzymał się kurczowo żadnej ziemskiej „zabawki”. Nie zamierzał opuszczać Jeziora Zadowolenia w poszukiwaniu płytkiego strumienia, który kiedyś na pewno wyschnie.

Też możesz w ten sposób żyć. Ale wymaga to Bożej łaski i… twojej dyscypliny.