Wspomnienia rodzinne mogą być bardzo głębokie, wymowne, budujące poczucie tożsamości i bezpieczeństwa. Kto zapomni silne ramiona ojca otaczające dzieci po utracie kogoś, kogo wszyscy kochali? Albo pocieszenie jakie niósł uścisk matki? Albo nadzieję rodzącą się podczas rodzinnej narady, choć problemy zdawały się nie do pokonania? Albo momenty, kiedy potrzebowałeś z kimś porozmawiać . . . wyrzucić z siebie wszystko . . . a brat czy siostra byli gotowi po prostu cię wysłuchać bez oceniania czy wygłaszania “dobrych rad”? Rodzina i zachęta stanowią dobrą mieszankę…

Możesz spróbować wszystkiego, lecz po prostu nie znajdziesz nic, co byłoby w stanie zastąpić rodzinę. Bóg w ten sposób to zaplanował. Na przekór temu, co oglądamy w dzisiejszych czasach, a co ma sprawić, abyśmy myśleli, że wkroczyliśmy w erę, kiedy rodzina nie jest już potrzebna, nie wierz w to! Nie ma niczego, co by mogło równać się korzyściom wynikającym z więzi wyrastających z naszych rodzinnych korzeni…

Czyż Bóg nie jest dobry? Pokolenie za pokoleniem dostarcza ludzkości świeżą dawkę rodzinnego ciepła i bezinteresownej troski pod postacią . . . naszych babć i dziadków. W razie gdyby wszyscy stali się zbyt zajęci, by razem z tobą zatrzymać się i zachwycić pięknem kwiatów albo pracowitością mrówek, dziadkowie niezawodnie staną u twego boku…

Ulubionym gestem dziadków są otwarte ramiona, a ich ulubione pytanie brzmi: “Co chcesz robić?” Ich ulubione słowa to “Kocham cię, mój skarbie.” Nie szukają błędów ani porażek – wybaczają. Nie pamiętają, że głupio wydałeś ostatnią złotówkę – zapominają o tym. I nie pomijają stron, kiedy ci czytają . . . ani nie mówią “pospiesz się”, gdy chcesz zobaczyć, jak daleko możesz dorzucić kamień z brzegu jeziora…