Bramy Hadesu

Ze wszystkich greckich bogów ten był chyba najobrzydliwszy. Miał tułów i twarz mężczyzny, lecz cały był owłosiony, o kozich nogach, ogonie, brodzie i rogach. Opiekun lasów i pól, patron pasterzy, grecki bożek Pan, był uważany – na przekór swojej urodzie – za postać wesołą, rezolutną i przyjazną ludziom. Przemierzał zbocza gór i doliny rzek, grając na swojej nieodłącznej fletni.

To właśnie temu bogu zadedykowano świątynię wzniesioną przez władców z dynastii Ptolemeuszów w pobliżu miasta Cezarea Filipowa. U podnóża wzgórza świątynnego, na dnie skalnego urwiska, znajdowała się długa jaskinia, która – jak wierzono – była drogą do zaświatów, “bramą Hadesu”. Czciciele Pana zrzucali przed wejście do groty kozie rogi, wierząc, że zaskarbi im to przychylność bóstwa.

Pewnego upalnego dnia, około roku 32 naszej ery, w pobliże świętej jaskini dotarł ze swoimi uczniami Jezus z Nazaretu. Tam właśnie wypowiedział swoje pamiętne słowa: Na tej skale zbuduję mój Kościół, a bramy piekła (dosłownie: ‘bramy Hadesu’) nie przemogą go. (Ewangelia Mateusza 16,18)

Początki były skromne. Zaczęło się od grupki outsiderów, którzy zaryzykowali i postawili wszystko na Rabbiego z Nazaretu. Potem było religijne trzęsienie ziemi w Jerozolimie i wkrótce w stolicy judaizmu powstała pierwsza wspólnota wyznawców Jezusa, która jednak niemal natychmiast stanęła w obliczu zaciekłych prześladowań ze strony żydowskich przywódców.

Lecz słowa Jezusa okazały się prawdą. Kościół przetrwał i dziś, dwadzieścia wieków później, sięga swoim wpływem najodleglejszych krańców ziemi. Piekło próbowało zdławić tę duchową rewolucję, ale na próżno. Konflikty, podziały, wojny religijne groziły całkowitą kompromitacją pierwotnej idei, ale Kościół Chrystusa przetrwał, by świadczyć o boskim autorytecie swojego Założyciela, by być światłem świata i solą ziemi, by głosić wszystkim ludziom dobrą nowinę o wiecznej nadziei, której na imię: JEZUS.