Niewidoczni bohaterowie, część II

List do Filipian 2,1-2

Jak mówiliśmy w pierwszej części, Martin Luter, bohater protestanckiej reformacji, był niezwykłą osobowością, prawdziwym buntownikiem i reformatorem. Samotny . . . niezależny. . . niepokonany. Nie potrzebował nikogo prócz Boga, by na Nim się oprzeć.

Czy naprawdę tak było?

Czy taka jest prawda na temat każdego „bohatera”?

Nie, tak naprawdę nie. W cieniu, ukryty przed publicznym widokiem, gdzieś poza dominującą osobowością Martina Lutra krył się prawdziwy bohater. . . bezsprzeczny intelektualista Reformacji. A jednak dzisiaj większość chrześcijan nie byłaby w stanie podać jego imienia – nie mówiąc już o jego poprawnej pisowni.

„O wzroście poniżej średniego, niepewny, niezdecydowany, wątłej postury. . .”, opisuje jeden z biografów Philipa Melanchtona. „Jąkał się, a jedno ramię trzymał wyżej od drugiego”.

Mimo, że wrażenie jakie wywierał na tłumach było niewystarczające, aby w jego kierunku zwróciła się choć jedna głowa, to on wywarł największy wpływ na Lutra, gdy ten niósł pochodnię, która wstrząsnęła Kościołem.

To on był pionierem pierwszego protestanckiego wydania teologii systematycznej. W rzeczy samej, był geniuszem systemów edukacyjnych Europy. . ., „ojcem współczesnego systemu stypendialnego”. W ówczesnym pokoleniu jego znajomość nowotestamentowej greki była niedościgniona przez innych uczonych całej Europy. Jak bardzo Luter potrzebował takiego przyjaciela! Martin tak często konsultował się z Filipem w sprawie trudnych fragmentów Pisma Świętego, że tłumaczenie Lutra było tak naprawdę efektem ich wspólnych wysiłków, a nie dziełem samego Lutra.

Luter posiadał ciepło, wigor i siłę. Melanchtona cechowała jednak jasność myśli, rozwaga i łagodność. Luter pobudzał swego spokojnego przyjaciela, Melanchton go uspokajał. Buntowniczy i zadziorny Luter zdawał sobie sprawę ze skarbów, jakie miał w swoim genialnym rodaku. „Mistrz Filip – pisał – przychodzi łagodnie i delikatnie, siejąc i podlewając z radością, zgodnie z darami, jakich Bóg obficie mu udzielił”.

Co za podwójne uderzenie! Pozwoliło Lutrowi kierować reformacją wśród zwykłych ludzi. Lecz Melanchton, dzięki swej łagodnej powściągliwości, cichemu umiłowaniu porządku, głębokiej i bezdyskusyjnej wiedzy, zyskał poparcie uczonych.

Kiedy Luter umarł, to oczywiście Melanchton, wygłosił orację nad jego grobem. Kilka lat później ciało uczonego zostało spuszczone do tego samego grobu i spoczęło wraz z tym o wiele bardziej znanym bohaterem Reformacji. Obaj spoczywają teraz obok siebie w kościele w Wittenberdze. Śmierć, nie życie, uczyniła ich równymi.

Czy jesteś „bohaterem”? . . . Czy ludzie chcą cię zobaczyć, spotkać i cytować? Jeśli tak, czy jesteś bohaterem wystarczająco dużego formatu, by rozpoznać wiatr w swoich skrzydłach? A być może bardziej przypominasz Melanchtona – zawsze w cieniu, wiernie i pokornie pracując, przyczyniając się sukcesu kogoś innego, dostarczając lepsze paliwo dla coraz większego ognia. Czuj się zachęcony! To dla ciebie napisano pieśni takie, jak ta:

WIATR W SKRZYDŁACH

W moim cieniu musiało być zimno,

Nigdy nie mieć słońca na twarzy.

Cieszyłeś się widząc, jak ja świecę.

Zawsze byłeś o krok za mną.

To ja miałem całą chwałę,

Podczas gdy na ciebie spadały wszystkie trudności.

Twarz bez imienia.

Nigdy nie słyszałem, żebyś narzekał.

Czy wiedziałeś, że jesteś moim bohaterem?

I wszystkim, czym chciałbym być?

Mogę latać wyżej niż orzeł,

Ale ty jesteś wiatrem w moich skrzydłach.

— Larry Henley i Jeff Silbar

Bohaterowie, których widzimy, często są postrzegani jako nadludzie. To niefortunne. Niewidocznych bohaterów często uważa się za mniejszych niż rzeczywiście są. Nie docenia się ich. To jeszcze bardziej niefortunne.